Pustynia w Mieście » Charyzmat Wspólnoty
DUCH - charyzmat wspólnoty
Współczesne miasta można porównać do Egiptu z czasów niewoli narodu wybranego. Izraelici korzystający z wielu dóbr materialnych tracili swoją więź z Bogiem. Ulegając zniewoleniu, nie potrafili już odkryć swojej godności. Bóg Jednak wyprowadził swój naród z niewoli na pustynię, by mówić do jego serca, by Izraelici mogli na nowo odkryć Jego obecność, działanie i miłość (por. Wj 6,1-8; Wj 19,1-6; Pwt 8,1-20; Pwt 28,1-14).
Życie ludzi we współczesnych miastach nacechowane jest również praktycznym materializmem, któremu często towarzyszy utrata godności dziecka Bożego. Dlatego również dzisiaj miasto potrzebuje takiej pustyni, na którą będzie je wyprowadzał Bóg, by ludzie zanurzeni w codzienności potrafili odkrywać obecność Boga żywego a przez to swoją godność i powołanie do wolności dzieci Bożych. Mieszkańcy miast wychodząc na "pustynię" będą mogli odkryć, że są ludem w drodze i tak jak Izrael pielgrzymują do Ziemi Obiecanej - Niebieskiego Jeruzalem (por. Ap 21,1-3).
"Pustynia w mieście" tworzy taką przestrzeń dla ludzi, by każdy kto chce mógł doświadczyć prawdy o sobie, o swoim ubóstwie i bezradności, jakie wynikają z pokładania ufności w sobie, a jednocześnie doświadczyć Bożej mocy i miłości (por. Jk 4,8-10). Jedynie człowiek ogołocony potrafi odkryć najgłębszą relację, jaka istnieje między Bogiem a nim. Relacje Ojca do swojego dziecka (por. 1J 3,1-10). Dzięki temu będzie mógł odkryć całe bogactwo miasta, a nie stanie się jego niewolnikiem. Miasto jest przecież dziełem człowieka, które wyraża bogactwo, jakie Bóg w nim złożył. Nie musi być więc z natury swojej wrogie człowiekowi. "Człowiek zaś umieścił w nim wszystko, co ma najlepszego w swoich myślach, pracy i wierze"1.
"W sercu miasta możesz więc żyć w sercu Boga, bo miasto właśnie w Bożym sercu przebywa"2. Sens "Pustyni w mieście" jest taki, by każdy mógł odkryć Bożą obecność w sercu miasta. Dla wszystkich członków ma się ona stać środkiem do przebywania w Bożej obecności (por. 1J 2,28). Właśnie to nieustanne trwanie w Bogu i z Bogiem jest celem "Pustyni w mieście". Taki stan w życiu człowieka określamy "klauzurą wewnętrzną". Ta klauzura to utrzymywanie serca i umysłu wolnymi od nieuporządkowanego zachwytu nad światem, dzięki ciągłej więzi z Bogiem. Każdy z członków przeżywa ją stosownie do swojego powołania. Klauzura serca staje się dla niego pierwszą pustynią. Przez świadectwo swojego życia, ukazuje innym mieszkańcom miasta wartość wychodzenia na pustynię, gdzie spotkany Chrystus pozwala odnaleźć sens ludzkiego życia.
Odkrywanie Chrystusa w codzienności, uczenie się od Niego miłości nie może pozostać bez echa w relacji do drugiego człowieka: "Albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi" (1J 4,20). Prawdziwa pobożność prowadzi do coraz większej wrażliwości na Boga, a nie można inaczej i lepiej okazywać miłość Bogu, jak przez miłość okazywaną człowiekowi, który jest Jego stworzeniem i obrazem. Dlatego członkowie "Pustyni w mieście" starają się szczególnie być otwarci na człowieka i problemy, jakimi żyje miasto. w miarę swoich możliwości niosą pomoc w wymiarze materialnym czy duchowym ( por. 1J 3,17-18; Jk 2,14-26). "Pustynia w mieście" ma być nieprzerwanym wołaniem do Boga we wszystkich sprawach jakimi żyje miasto, służąc modlitwą wstawienniczą. Przykłady wielu świętych ukazały, jak wielką rolę odgrywa ona w dziele ewangelizacyjnym świata. Chcemy więc w naszych sercach żyć problemami miasta, aby być blisko tych, którzy żyją w mieście i ich problemy zanosić ciągle do Boga (por. 1J 5,14-15, Kol 4,2-3).
"Pustynia w mieście" dla jej członków, jak i ludzi, którzy będą do niej przychodzili ma stawać się miejscem nieustannej formacji służącej wzrastaniu w miłości do Boga i człowieka (por. 1Tes 3,11-13).
Cechą charakterystyczną duchowości Wspólnoty jest duch Karmelu, którego cel pokrywa się z celem każdej świętości i każdej duchowości: miłować Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całą swoją mocą, a swego bliźniego, jak siebie samego (por. Mt 22,37-39). Ta miłość Boga i bliźniego ma się wyrażać przez całkowite oddanie się Jezusowi Chrystusowi i przez wierną Mu służbę w życiu rodzinnym, zawodowym, w dobrym spełnianiu swoich obowiązków wynikających ze stanu i pełnionych funkcji. Życie Karmelu jest formowane na wzór proroka Eliasza, w życiu którego były obecne dwa wymiary: wymiar kontemplacyjny wyrażający się w trwaniu przed Bogiem żywym i nawiązywanie z Nim możliwie najściślejszej łączności przez miłość i drugi wymiar wyrażający się w życiu czynnym, apostolskim. Te dwa wymiary są bardzo bliskie naszej Wspólnocie.
Istotną cechą duchowości karmelitańskiej jest jej maryjność. Karmelici uważają się za Jej własność, za Jej poddanych. Pragniemy również służyć Bogu poprzez całkowite zawierzenie Maryi, a zwłaszcza w modlitwie wstawienniczej za świat i ludzi chcemy prosić Jezusa o potrzebne łaski poprzez Jego i naszą Matkę. Chcemy Bogu ofiarować wszystko przez ręce Maryi i żyć z Nią w nieustannej obecności. Na wzór Maryi - nauczycielki klauzury wewnętrznej, która całym swoim życiem była zwrócona ku Jezusowi i w Nim odczytywała sens wszystkich wydarzeń dnia codziennego, uczymy się wychodzenia na pustynię (por. Łk 2,19; Łk 2,51; J 2,5).
Odkrywamy również wielką rolę św. Józefa, który opiekował się Świętą Rodziną, dbał o jej potrzeby. Pragniemy Go naśladować w Jego cichości, bliskości w trwaniu przy Chrystusie, by uczyć się od Niego modlitwy wewnętrznej, jak również powierzać Mu wszelkie potrzeby materialne każdego z nas jak i naszej Wspólnoty. Dlatego też pragniemy by naszą Wspólnotę i Dom św. Józef: "strzegł u jednych drzwi a Najświętsza Panna u drugich"3.
Klimat modlitwy w duchowości Karmelu tworzą: samotność, milczenie, skupienie, ale też i praca, która ma strzec od wszelkich pokus. Ma być ona środkiem zapewniającym utrzymanie się, ale jest równocześnie traktowana jako środek ascetyczny, zapewniający nieprzerwany kontakt z Bogiem i nie dający przystępu szatanowi. Jako członkowie "Pustyni w mieście" chcemy trwać w klimacie nieustannej modlitwy, skupieniu, traktując naszą pracę jak i codzienne obowiązki zawodowe, jako nie tylko możliwość zarobkowania, ale kolejny środek do celu, jakim jest pełniejsza miłość Boga i bliźniego.
Szczególnie bliska naszej Wspólnocie stała się karmelitanka św. Teresa z Lisieux ze swoją propozycją "małej drogi"4 dostępnej dla każdego człowieka, który pragnie dążyć do świętości. Miała ona świadomość, że nie może być świętą na wzór innych świętych. Skoro jednak Bóg rodzi pragnienie dążenia do świętości to powinna znaleźć sposób jak zostać świętą tam, gdzie się żyje i przez to co się robi. Dlatego św. Teresa z Lisieux proponuje, by człowiek uznawszy swoją bezsilność, nie zniechęcał się lecz w pełni ją akceptował i powierzał siebie Bogu takim jakim jest, ufając, że Bóg znajdzie sposób, by go doprowadzić do świętości.
Wyrazem zewnętrznym naszego charyzmatu jest znak Wspólnoty, który przedstawia elipsę otaczającą miasto, na które patrzy się przez okno, w centrum okna jest krzyż. Znaczenie tego znaku jest następujące: jak elipsa otacza miasto, tak my pragniemy otaczać ludzi swoją modlitwą. Okno jest symbolem otwartości na wszystkich ludzi i ich problemy. Krzyż oznacza, że pragniemy patrzeć na to wszystko przez pryzmat Chrystusa, wiary.
Sądzimy, że w ten sposób odczytujemy naszą odpowiedź na znaki czasu, w którym żyjemy. Chcielibyśmy tą łaską doświadczania Boga w naszej "Pustyni w mieście" dzielić się z ludźmi, których spotykamy na drodze naszego życia. Być może niektórzy z nich w danym nam charyzmacie odkryją również i swoje powołanie.
- [«] M. Delfieux, Źródło na pustyni miast, Warszawa 1990, s. 119.
- [«] M. Delfieux, Źródło na pustyni miast, Warszawa 1990, s. 120
- [«] Św. Teresa od Jezusa, Księga Życia, w: Dzieła, t. I, Kraków 1987, s. 410.
- [«] Por. Dzieje duszy, Kraków 1984, s. 202.
LOGOWANIE
O WSPÓLNOCIE
AKTUALNOŚCI
ŻYCIE KOŚCIOŁA
CZYTELNIA
Robert Spitzer SJ
Płynna nowoczesność. Pośpiech. Pieniądz. Zmęczenie. A jednak nawet w dzisiejszym świecie życie duchowe, które kwitnie i wydaje owoce, jest możliwe.
