Historia i nazwa Wspólnoty Pustynia w Mieście

Dom Rekolekcyjny w Głogowie

Początki naszej Wspólnoty sięgają 1991 roku i są związane z domem rekolekcyjnym w Głogowie. Tam raz w miesiącu były organizowane młodzieżowe spotkania pod nazwą „Pustynia w Mieście”. Był to czas adoracji, medytacji i ciszy. Od początku spotkania prowadził ks. Zygmunt Zapaśnik.

Nazwa „Pustynia w Mieście” została zainspirowana książką G. B. Humea pt.: „W poszukiwaniu Boga”. Autor wspomina w niej o człowieku, który żyje stale w napięciu między „pustynią” a „targowiskiem”, czyli między pragnieniem usunięcia się w ciszę i samotność, aby doświadczyć Boga a pragnieniem działania. Czytamy we wspomnianej książce: „Pustynia musi być postawą umysłu, musi być docenianiem i zrozumieniem roli samotności i wewnętrznego milczenia - oraz relacją między postawą wewnętrzną a środkami zewnętrznymi, stosowanymi, by ułatwić sobie nabycie wewnętrznej pustyni samotności i milczenia i zamieszkanie w niej. Czas i miejsca ciszy są schronieniem, do którego się wycofujemy, bo ich chcemy, potrzebujemy i w nich szukamy Boga”¹.

Podczas dni skupienia nazywanych „Pustynią w Mieście”, doświadczyliśmy, że potrzebujemy takich miejsc, takiej „pustyni”, aby spotkać Boga. Człowiek współczesny żyjący w tym świecie jest bardzo narażony na utratę wiary. W związku z tym istnieje konieczność tworzenia tego typu miejsc, w których mógłby odnaleźć drogę do Boga. To doświadczenie określane przez nas „Pustynią w Mieście” pozwoliło nam stopniowo odkrywać cały sens naszej Wspólnoty i jej charyzmat.

W czasie ferii zimowych w 1992 roku zostały zorganizowane „rekolekcje ciszy”, które zaowocowały w nas pragnieniem, abyśmy mogli spotykać się częściej. Tak zrodziła się inicjatywa comiesięcznych rekolekcji trwających od piątku do niedzieli. Do tej pory na rekolekcje mógł przyjeżdżać każdy. Dopiero z czasem, gdy podjęliśmy decyzję ukonstytuowania Wspólnoty zaczęły obowiązywać w tym względzie pewne zasady.Za rodzącymi się pragnieniami, aby formacja nie skończyła się wraz z ukończeniem edukacji, rodziło się pragnienie czegoś bardziej trwałego: częstszych spotkań i ciągłej formacji.

Spotkania „komórkowe”

Kolejnym etapem naszej drogi było utworzenie tzw. „komórek”, czyli małych wspólnot, w których członkowie „Pustyni w Mieście” spotykali się raz w tygodniu. Celem tych spotkań była formacja intelektualna i duchowa. Przygotowując się do spotkań „komórki” czytaliśmy wybrane teksty Jana Pawła II oraz studiowaliśmy zagadnienia z Katechizmu Kościoła Katolickiego. Powstały one w Zielonej Górze, Poznaniu i Wrocławiu. Rozpiętość geograficzna była związana z miejscami, w których studiowaliśmy. Pomysł funkcjonowania „komórek” został zaczerpnięty od ks. P. Periniego, proboszcza parafii w Mediolanie.

W 1998 roku część z nas skończyła studia. Stało się to okazją dla wielu z nas, jak również dla pozostałych osób związanych z „Pustynią w Mieście”, aby postawić sobie pytanie o kolejny krok związany z głębszym zaangażowaniem się we Wspólnotę. Część z nas zdecydowała się na ściślejszy związek ze Wspólnotą i podjęła zobowiązanie, decyzję tę umownie nazwaliśmy nowicjatem. W rezultacie dnia 21 IX 1998 r. 7 osób rozpoczęło w Neuzelle (Niemcy) 4 dniowe rekolekcje milczenia i rozeznawania dalszej drogi. W ten sposób ukonstytuowała się grupa stanowiąca w pewnym sensie trzon Wspólnoty. Dnia 24 X 1998 roku dokonało się oficjalne przyjęcie tych osób do nowicjatu w obecności pozostałych członków Wspólnoty. Następnie już co roku w czasie pierwszych rekolekcji po wakacjach przyjmowani są nowi członkowie do nowicjatu i postulatu. W 1999 r. rekolekcje te odbyły się w Paradyżu, w 2000 r. w Lubniewicach a w 2001 r. w Zakopanem.

Przyjęcie do postulatu i nowicjatu

17 grudnia 2001 r. „Pustynia w Mieście” została zatwierdzona dekretem biskupim jako stowarzyszenie katolickie. Po pięcioletnim czasie próby, 28 Listopada 2006r. wspólnota została zatwierdzona przez bp Adama Dyczkowskiego do odwołania.

Od czerwca 2002 roku do lipca 2007 roku posiadaliśmy Dom, który był centrum - sercem Wspólnoty, a zarazem miejscem pustyni dla ludzi przychodzących do niego. Dom był otwarty dla wszystkich. Ci, z członków Wspólnoty, którzy w nim mieszkali, pełnili funkcję służebną na rzecz Domu i ludzi tam przebywających. Życie mieszkańców różniło się od życia członków Wspólnoty mieszkających poza Domem. Dom miał charakter kontemplacyjno-apostolski. Było w nim wiele czasu na adorację Najświętszego Sakramentu w ciągu dnia i cotygodniowe dni pustyni dla samych mieszkańców, aby wychodząc samemu na pustynię mogli wyprowadzać potem tych, którzy tam przychodzili. Element apostolski Domu wyrażał się w:

otwartości na każdego przychodzącego, który mógł przebywać w tym domu, żyjąc jego rytmem,
organizowaniu rekolekcji i różnych spotkań dla ludzi,
służeniu posługą sakramentalną czy rozmową duchową.

W między czasie nastąpiły też ważne zmiany w stopniach zaangażowania we wspólnotę. Został zawieszony postulat i nowicjat. Zrezygnowaliśmy z formalnego zaangażowania na rzecz zaangażowania sercem.

W roku 2007 Ojciec Zygmunt - pasterz wspólnoty wrócił do Seminarium Duchownego w Paradyżu jako ojciec duchowny.

[«] G.B. Hume, W poszukiwaniu Boga, Warszawa 1983, s.28.

LOGOWANIE

O WSPÓLNOCIE

AKTUALNOŚCI

ŻYCIE KOŚCIOŁA

CZYTELNIA

Duch Święty rozdaje prezenty (gołębica)
bp Antoni Długosz

Bp Antoni Długosz prostym językiem – z jakiego jest powszechnie znany – przypomina najważniejsze prawdy o sakramencie bierzmowania. Pragnie przekonać młodych ludzi, że życie człowieka, który stara się kochać Pana Jezusa i pozwala się prowadzić Duchowi Świętemu, jest niezwykle wartościowe, fascynujące.